بارگذاری متحرک

بارگذاری متحرک در یک سازه عموما به دو روش امکان پذیر است:

• روش اول پارتیش زدن و تکیه تکه کردن جسم و اعمال بار بر روی هر قسمت

• محاسن:
  ندارد
  معایب:
  زمان بر است

پارتیشن زدن یک قطعه به این روش زمان بر است، به عنوان مثال فرض کنید یک تایر بر روی یه جاده در حرکت است، درصورتی که یک متر از جاده مدل سازی کنید و در هر ۱۰ سانتی متر یک پارتیشن اعمال کنید، باید ۱۰ استپ ایجاد کرده، همراه با ده پارتیشتن لذا باینکار زمان بر است.

هرچه تعداد پارتیشن ها بیشتر باشد منجر به غییراتی در اندازه المان ها شده که منجر به تمرکز تنش در جاهایی از مدل شده که این می تواند شما را از پاسخگویی اصلی سازه دور کند.

• روش دوم:

اعمال کردن سابروتین های DLOAD و VDLOAD

در صورتی که اعمال بار متحرک وابسته به زمان باشد از سابروتین VDLOAD و در صورتی که استاتیکی و وابسته به زمان نباشد از سابروتین DLOAD استفاده می شود.

• محاسن:

نوع بارگذاری دقیق است، تمرکز تنش ایجاد نمی شود، نیاز به پارتیشن زدن ندارد و با یک استپ قابل انجام است.

• معایب:
  ندارد

از کابردهای این نوع سابروتین میتوان به بارگذاری های پیچیده اشاره کرد، مدلسازی های نیازمند اعمال این نوع سابروتین می باشند.

شکل دهی تدریجی SPIF

اعمال حرکت معادل تایر در مدلسازی روسازی

• تفوت بارگذاری متحرک به اعمال پارتیشن وبدون اعمال پارتیشن بر روی جسم:

حرکت بار فشاری بر روی یک جسم با اعمال سابروتین vdload

حرکت بار فشاری بر روی یک جسم با اعمال سابروتین dload